De magie van het niet verzetten tegen 'wat is'

Ongeveer tien jaar geleden was ik anderhalf jaar ziek thuis, na jaren keihard werken als ondernemer.

Ik heb sarcoïdosche, een systemische ontstekingsziekte, of een auto-immuunziekte. Nu in remissie. Toen met ontstoken beenmerg en een lijf dat niets meer wilde of kon.

Ik verkocht mijn aandelen aan mijn companen. Ik vocht een half jaar hard met depressieve gevoelens in groot verzet tegen wat was. Nadat ik de bodem bereikte, leerde ik mediteren. Ik ging yoga doen. Voeding werd medicijn. Slaap werd heilig. 

Alles was beter dan Prednison.

Begrijp me niet verkeerd. Wanneer écht noodzakelijk, zal ik dankbaar dit kanon van een medicijn nemen. Echter ik was doodsbang voor de bijwerkingen.

Als ik dit nu zo schrijf, ben ik zó dankbaar. Ik denk nog maar zelden aan die periode en vergeet met regelmaat hoe ziek ik was en hoe gezond en sterk ik nu weer ben. Remissie duurt langer dan verwacht.

Ik vergeet zelfs regelmatig hoe erg het was. Dat moet wel, want hoe kan ik anders zo gokken met mijn gezondheid?

De afgelopen jaren heb ik namelijk gespeeld met mijn gezondheid. Nauwelijks gesport. Veel feestjes met alle bijbehorende toeters en bellen. Katers en nachten doorhalen. Covid, met bijbehorend sluiten van yogascholen, thuiswerken en het verlies van een vast ritme, hielpen me niet om mijn gezonde ritme terug te vinden.

Toen ik mijn baan afgelopen oktober gedag zegde, was mijn verlangen om weer gezond te leven sterker dan ooit. Ik heb veel tijd alleen en in de natuur doorgebracht. Het boek over mijn persoonlijkheidstrekken hielp me ook te realiseren dat ik bij onderprikkeling onvermijdelijk andere overprikkeling zoek. 

Ik had tenslotte na het verkopen van mijn laatste bedrijf twee jaar geleden een eenvoudigere baan genomen. Ik ging voor werken om te leven in plaats van vice versa. Ik raakte wellicht onderprikkeld in mijn werk door het gebrek aan verantwoordelijkheid, dat ik zelf verzocht had.

Ik dacht dat dit goed voor me was. Maar mijn systeem zocht afleiding, meer prikkels elders. En als je zoekt, kan je vinden. 

Ik heb nu een nieuwe werkgever, team en werkdoel gevonden. Het is weer nodig om goed te kunnen nadenken. Om fit te zijn om goed te leren en weer te gaan bouwen. Ook bij therapie geven heb ik alle focus nodig. Want ineens heb ik weer een aantal therapie en coachings clienten. 

Ik heb inderdaad een en-en leven bedacht. En ik heb er veel zin in. Ik loop weer om de dag hard. Ik doe weer yoga, nu gewoon thuis voor de laptop. Ik slaap vroeg, vermijd suikers, drank, ik eet onbewerkt en vers.

Maar de grootste uitdaging? De belangrijkste hardste les van toen ik ziek was. 

Als ik moe ben, moet ik rusten. 

Anders vindt mijn lijf een harde manier om me te stoppen.

De afgelopen twee dagen heb ik op de bank filmpjes gekeken en lange nachten geslapen. Bij dat soort vermoeidheid is mijn interne strijd groot. De angst om weer ziek te zijn, giert door mijn lijf. 

Als ik eenmaal ga rusten, sta ik misschien wel nooit meer op.

Van Tolle heb ik geleerd, accepteer het nu. Er was tenslotte geen probleem; ik had de tijd om te rusten. En mijn systeem vroeg erom. Maar mijn denkende geest, mijn ego, was bang vanuit het verleden. Bang. Rusten was dus het engste om te doen en hard nodig tegelijkertijd.

Ik heb er aan toe gegeven. Met de onderliggende angst, die vermoedelijk iedereen in remissie van welke ziekte dan ook wel herkent. Ik heb de angst gezien voor wat het was, angst. En me er niet meer tegen verzet.

Vanochtend werd ik verfrist wakker. Ik heb al gesport. Ik ben nog aan het intermittant vasten. Ik ga zo doen wat ik al dagen allemaal wilde willen. Vanuit energie, niet vanuit moeten. En einde dag drink ik een lekker wijntje met een vriendin én ik ga op tijd slapen. 

Ik heb weer vertrouwen, in mijn lijf, in mijn systeem. Het weet zelf wat het nodig heeft en ik hoef 'alleen' maar te luisteren. Ik voel me klaar voor de komende tijd.