Mijn haat-liefde verhouding met labels

Ik heb ooit gekozen voor Gestalttherapie omdat dit een optimistische vorm van psychotherapie is, die uitgaat van een procesdiagnose en ontwikkelpotentieel. Etiketten maken me altijd benauwd - alsof ik vastgezet word. En anderen wil ik ook niet vastzetten.

Ken je zelf, ga om met je uitdagingen en groei in je talenten. Dit is hoe ik mijn leven leef en hoe ik therapie geef. 

Toch heb ik nu een boek gekocht dat mijn aanleg lijkt te beschrijven alsof de auteur me kent. Ik las ergens de titel en werd meteen geraakt. Herkenning en nieuwsgierigheid.

Prikkels bijten niet! Wegwijs in onder- en overprikkeling voor hoogsensitieve personen die floreren bij dynamiek en variatie. - Door Saskia Klaaysen

De (h)erkenning gaf me toch iets. Het gaf me het laatste restje berusting dat ik neurologisch zo gebouwd ben en dat het geen onwil is van mezelf.

Was dat nodig dan?

Kennelijk. Onlangs ben ik toch weer 'tegen mezelf' aangelopen. Als je werk zoekt, dan is je CV statisch en soms confronterend. 

Ik heb namelijk nogal veel verschillende soorten werk gedaan. Als ambtenaar, ondernemer, business developer. Bij startups, corporates. Onderwijl in deeltijd altijd therapeut. 

Oja en alle hobby's. 

Vroeger moest ik van mijn ouders alles tenmínste twee jaar lang doen. Ik deed dus alles máximaal twee jaar. 

In mijn vriendschappen, het wonen in het groen, met mijn geliefde, in mijn levensritme heb ik ondertussen een mooi evenwicht van afwisseling en duurzaamheid gevonden. Ouder worden heeft écht voordelen. 

Mijn werk is het laatste raadsel dat ik zou willen doorgronden. En nu ik zomaar heb opgezegd, is dit wel het juiste moment.

Wat heeft een label me nou gegeven wat ik niet al wist?

Herkenning en finale acceptatie. Ik moest soms hard lachen tijdens het lezen van het boek.

Enkele citaten:

Zo iemand kan niet tegen de wachtstand.

Een super generalist. 

Kan moeilijk binnen bestaande hokjes denken of functies werken.

Levert veel toegevoegde waarde aan de organisatie, indien de werkgever ruimte tot ontwikkelen geeft.

Niets nieuws, echter ik veroordeelde deze eigenschappen in mezelf: Ik houd niets lang vol. Ik ben eigenwijs. Niet te managen. Ongeduldig. 

Uiteraard wist ik ook dat ik een gedreven, slimme, ervaren medewerker was. Maar zelden langer dan drie jaar op dezelfde plek. Als ik dat al redde.

Het gaat me hier niet over het precieze label dat bij mij hoort. Ik wil eigenlijk alleen maar zeggen: oké, herkenning kan toch helpen. Ik gun iedereen die kritisch op zichzelf is - en wie is dat nou niet? - dat hij zijn eigen aanleg begrijpt en accepteert. 

En nu ik het weet, laat ik direct weer los. Want:

Ik ken mezelf, Ik ga om met m'n uitdagingen en ik groei in mijn talenten.

Ik was op zoek naar mijn roeping. Ik begin te vermoeden dat wat ik echt zoek eerder een soort werkomgeving is.

• Als ik kies voor voltijd werken als therapeut, dan vind ik het thuis alleen werken zonder collega's uiteindelijk eenzaam, hoe prachtig het werk zelf ook is. 
• Als ik me laat omscholen voor werk in de zorg, ga ik last krijgen van de bureaucratie.
• Als ik ga werken als sales, dan voelt alles vluchtig en oppervlakkig.

Ik kan maar niet kiezen! Ik heb nooit kunnen kiezen. Ik vind zóveel zó leuk.

Hoe doe ik het nu anders dan, voor een ander resultaat?

Ik heb gekozen voor radicale eerlijkheid, toen ik vorige week een bedrijf schreef dat hun werkdag en cultuur zo leuk beschreef. Tot mijn verrassing belde de betreffende commercieel directeur me direct.

Nu heb ik morgen een gesprek met een werkgever, die weet dat ik maar vier dagen wil werken, omdat ik één dag in de week ook therapie wil geven. Hij weet dat ik komende zomer een sabbatical wil van drie maanden, die ik in Zweden wil doorbrengen. Hij weet ook dat ik een ervaren en gedreven business developer ben en zal zijn.

Hij denkt dat als ik in de andere drie dagen in de week gelukkig ben, ik voor hem juist een betere werknemer word.

En dat denk ik ook.

Of ik uiteindelijk bij hem ga werken, weet ik uiteraard nog niet. Ik weet wel dat het goed voelt dat al mijn kaarten op tafel liggen en ik welkom ben. Ondanks mijn CV en wensen. Of is het dankzij?