Kunnen communicatiestijlen een goede werkrelatie ondermijnen?

Ik werk nu sinds twee maanden bij een mooie club mensen. Een nieuwe club mooie mensen. Een nieuwe manager. Feitelijk een aantal nieuwe relaties. 

Concreet gezegd, mijn manager en ik strijden.

Strijden vind ik een interessant woord. 

In 2002 begaf ik me voor het eerst op het alternatieve pad. Ik ging namelijk studeren voor Gestalttherapeut. In mijn zoektocht sindsdien naar de diepere lagen in ons, van mezelf, ben ik veel gaan oefenen met in het nu zijn, awareness, Dzogchen, non-dualiteit en tegenwoordig heeft Zen buddhisme mijn grote interesse. 

Praktisch gezien betekent dit voor mij eigenlijk niet veel meer dan bewust-zijn, in het hier en nu leven met aandacht, me niet meer identificeren met mijn gedachten en aangeleerde opvattingen en één ding tegelijk doen. 

Dat is mijn spiritualiteit. Liefst zo geaard als mogelijk. En dat is mogelijk.  

Ik heb ook geleerd dat alles wat niet mag en alles wat je aandacht geeft, groeit. Dus strijden tegen doe ik liefst niet meer. Alles is goed. 

Alles wat moet zijn, is. Alles wat niet is, ... moet dus niet zijn.

Helder.

Strijden vóór, daarentegen, is iets moois. Dat betekent voor mij dat ik mijn energie stop in iets waardevols. Aandacht, tijd, ruimte en vrijheid. In therapie om cliënten te helpen. In business development om klanten en mijn organisatie te matchen. Bijvoorbeeld.

Toch ervaar ik nu strijd tegen. Dat is lang geleden. Dus ik ben - in mezelf - gaan onderzoeken waar we ieder voor strijden. En snel gaat voor mij de angel uit deze strijd. 

Mijn manager strijdt op zijn manier voor zijn bedrijf, zijn klanten en medewerkers. Dit is zijn manier van aandacht geven aan zijn doelen.

Oké, waar gaat dit over?

Ikzelf geef de voorkeur aan asynchrone communicatie. 

Asynchrone communicatie is het stellen van een vraag of versturen van een bericht, waarop je geen onmiddellijk antwoord verwacht.

Dit betekent voor mij mailen voor het professioneel vastleggen in het CRM voor elkaar informeren en voor de continuïteit van kennis. Whatsapp voor het in contact blijven en feiten delen. En als gewenst is een dagelijks belletje om te weten hoe het met de ander en jezelf is, geen probleem.

Mijn manager houdt daarentegen van bellen en niet van appen, voor en na afspraken, die ik heb met klanten. En tussendoor ook nog wel eens. 

Ik wil niet heel vaak bellen. Ik wil zelfs heel vaak niet bellen. 

Hier botsen dus onze behoeften. Voor ons beiden best lastig. Want eigenlijk wil hij nu een business development manager die langere tijd blijft. Ik wil een baan waar ik langere tijd wil blijven. Maar kunnen we elkaar gaan vinden in onze manier van samenwerken?

Ik kan wel bellen, hoor. Met een klant om iets concreets te bespreken. Met familie en vrienden, met mijn knappe man. Maar ook in mijn relatie eigenlijk nooit meer dan eens per dag en ook niet dagelijks, terwijl we op anderhalf uur afstand wonen. 

Voor mij is bellen vaak: niet één ding tegelijk doen. Want ik ben dan aan het autorijden. Of ik verwerk een afspraak net. Ik bereid me voor op de volgende afspraak. Ik maak aantekeningen. Ik onderzoek een markt. Of ik verwerk de ontmoeting met een klant. Of wandel met mijn hond in het bos. Ik ben in het nu. Ik ben.

Heeft een van ons ongelijk? Nee. 

We hebben wel oprecht andere voorkeuren en opvattingen in relatie tot onze communicatie.

Ik begrijp hem ook wel. Hij kent me pas twee maanden. Ik vind dat hij me heeft aangenomen omdat ik goed ben in wat ik doe. Hij wil het nog ervaren. Zien. Vertrouwen opbouwen?

Dat is natuurlijk heel anders voor mij. Ik weet al hoe ik sales bedrijf. Eigenlijk altijd succesvol.

Ik vind een heldere 'nee' van twee kanten overigens ook succes.

Voor mij is sales bedrijven het leukste wat er is. En therapie geven. Aandacht voor mijn klant. Voor de match tussen mijn dienst en hun behoefte. Me aanpassen aan de contactbehoefte van een ander, vind ik echter lastig. Dat staat voor mij haaks op wie en hoe ik ben.

Nu komt de vraag bij mij op; kan ik nog wel een manager hebben? Of een manager mij? Maar dat is voor een andere blog.

De belangrijke vraag nu voor ons is, kunnen we goed leren samenwerken ondanks onze verschillen?

Dát gaan we de komende maanden uitvinden.