Anticipatie, het mooiste moment van een nieuwe baan?

'Je hebt een onrustig CV.' Zei mijn potentiële nieuwe manager. Hij zei het vriendelijk. Hij vroeg feitelijk naar mijn achterliggende behoefte. Daar was ik blij om.

Ik heb namelijk ook een onrustig lijf. Deze kalmeer ik met magnesium. En ik beweeg veel.

Maar hoe kalmeer ik een onrustig CV?

Door ergens langer dan 1,5 jaar te willen blijven. Weet ik heus wel. Maar, ja.

Eerst moet je voorbij de indruk die zo'n CV opwekt zien te komen. Het liefst zonder je defensief op te stellen. Toch ga je je verklaren. Het zou raar zijn om dat niet te doen. 

Nu is mijn enige echte verklaring; zodra ik me niet meer kan ontwikkelen, dan ben ik niet meer zo gelukkig. Dat was overigens ook zo toen ik eigen baas was. 

Mijn investeerder vertrok en ik werkte ineens alleen. Ik werk het liefst niet alleen, ik houd van samen bouwen. Ik had het ook in diverse banen en niet pas na vijf jaar. En hier is in mijn optiek niemand schuldig aan. Investeerders veranderen van strategie. Bedrijven hebben hun eigen behoeften. Soms lijkt een baan vooraf de juiste en helaas merk je pas bij start dat de onderlinge verschillen te groot zijn. En ik zelf, ik houd nu eenmaal van veel ontwikkelen. Dat begrijp ik ondertussen ook iets beter na dit boek waar ik eerder een blog over schreef.

Voor je het weet, heb je een onrustig CV.

Als mensen nu mijn CV zien is het dus moeilijker om erop te vertrouwen dat ik niet weg ga om het weggaan.

Tot mijn verrassing echter was ik zelf ook wat vertrouwen kwijtgeraakt.

'Dit is het allermooiste moment van deze baan!' grapte ik tegen mijn goede vriend en we lachten beiden hartelijk. Net zoals een relatie tijdens de wittebroodsweken op zijn mooist is. De vergelijking met daten trok ik al eerder. 

Althans, een relatie líj́kt het mooist tijdens de idyllische beginperiode. Maar uiteindelijk willen de meesten van ons zich duurzaam verbinden met de juiste partij. Terwijl we onszelf kunnen zijn.

Mijn meest spontane en bijzondere sollicitatie traject heb ik net afgerond. Waarbij ik mailde dat ik eigenlijk een sabbatical had, maar hun vacature zo leuk vond. Ik bij gespreksronde drie spontaan naar de bergen in Zuid-Frankrijk tufte met mijn camper en m'n hond om een van de oprichters van het bedrijf te ontmoeten. Ik had ook zin in een roadtrip. En ik geloof in live ontmoeten. Kon meteen een oud huisgenootje opzoeken. Ze vonden het niet eens raar. Leuk, juist. En dat ik mijn sabbatical dan komende zomer opneem, begrepen ze.

Ik had vandaag mijn eerste werkdag. Ik ben nu al fan van de kundige office manager. Deze moeder van 3 blijkt vorige jaar bij de vrijwillige brandweer te zijn gegaan, om haar leven verder te verrijken. Dat doet ze er gewoon bij. Charlie is liefdevol opgenomen als de nieuwe kantoorhond. Ik wilde graag mijn vrije dag op de dag dat iedereen juist vergaderde. En mijn manager begreep dat en gooide hun vergaderschema om. In plaats van dat ik mijn vriend moest vragen of hij niet ook gezellig een andere dag vrij wilde. Mijn nieuwe collega's kregen zelfs mijn coachings website toegestuurd in de mail waarin ik werd voorgesteld. Er was een heus inwerktraject. Laptop stond al nieuw te glanzen terwijl ik ook vanochtend pas officieel tekende. En we aten een vers zelfgemaakt soepje tijdens de gezamenlijke lunch.

Nu lijkt de eerste dag ook al leuk. En krijg ik zelf naast de zin die ik al had, ook weer een beetje meer vertrouwen; mijn CV zou wel eens wat rustiger kunnen gaan worden.

Ik ga dan ook meteen LinkedIn veranderen. Nu.