Wat doet therapie geven eigenlijk met mij, de therapeut?

Ik kan natuurlijk alleen maar voor mezelf spreken. En het was niet altijd zo. En zal niet altijd zo zijn. Maar het is wel steeds vaker zo.

Wanneer ik therapie geef, ben ik geheel in het nu. Aanwezig, alert. Op de signalen van mijn cliënt. Op de reactie van mijzelf - mijn gedachten, mijn lijf. Ik scan continue, wat is van mij, wat is van haar, wat vul ik in.

Dan check ik. Zie ik dit, voel ik dit goed? Ja? Dan kunnen we hier op door. Nee? Vertel het me. En als ik voel dat we op dezelfde sensatie doelen, kunnen we daar op verder.

Uiteraard, dit werk is bevredigend. Een spiegel zijn, een warme voelende levende spiegel, ervaar ik zelf althans als zeer bevredigend. Ik ben behoorlijk betrokken bij het bewustwordings proces van mijn clienten. 

Echter, er gebeurt meer. 

Ik ben een uur lang, of soms anderhalf uur lang, geheel bewust en niet op mezelf gericht. Terwijl ik er ook ben en ertoe doe. Anders kan ik niet registreren. Al die tijd ben ik in contact met mijzelf en mijn cliënt, in het hier en nu. Mijn gedachten zijn toegepast. Wanneer mijn ego (voor mij is ego het identificeren met m'n gedachten of een mening en die verdedigt zichzelf graag) opspeelt, beschouw ik deze met oprechte nieuwsgierigheid. Want ik heb alles wat opkomt in mijn systeem nodig om een heldere spiegel te zijn. 

In het 'gewone' leven kan ik nog wel eens mezelf veroordelen. Ik vind dat ik ondertussen na 15 jaar oefenen niet meer onbewust mag zijn. Daar faal ik regelmatig glorieus in. En pas tegenwoordig kan ik om die veroordeling best wel grinniken. Perfectionisme kan je kennelijk toch wel afleren. Of leren zien en accepteren van jezelf. De rest volgt dan vanzelf. Slowly...

Therapie geven is echt niet altijd alleen maar een succes. Ik kan soms iemand niet bereiken. Of begrijpen. Begrijpen waar het heen gaat. Maar als ik dan geduld oefen, rustiger aan ga en gewoon ben en wacht, dan komt het altijd vanzelf. De figuur van de client komt vanuit de achtergrond naar de voorgrond. 

Als ik daar uit kom, ga ik vaak mijn hond uitlaten. Even de bossen in of het strand op. En dan geniet ik intens. Van het moeiteloos in het nu zijn. 

Het voelt niet als werk. Het voelt als een intens goede manier van zijn. 

Ik kreeg vandaag na een sessie een groot compliment. 'Deze plek is natuurlijk fijn. Maar ik vermoed dat jij het bent waardoor ik helderder zie.'

Ah, het harde werken begint zijn vruchten af te werpen. Want ik werk steeds minder hard tijdens onze sessies. En ik geniet steeds meer.