Het draait om vertrouwen
Tijdens mijn laatste Ayahuasca reis, kreeg ik urenlang de onvoorwaardelijke schoonheid in mijn leven te zien. Het was kennelijk tijd voor mij om te leren vertrouwen. Want vertrouwen had ik afgeleerd in de onveilige omgeving waarin ik ben opgegroeid. Mijn schizofrene moeder, die haar wanen deelde met mijn schizofrene broer, leefde in een andere realiteit dan ik. Zij leefden beiden vanuit wantrouwen. Ze leefde van manipulatie. Ze maakte zich altijd afhankelijk van anderen, die ze zodanig manipuleerde dat zij voor haar zorgden. Ik had vele malen per dag een soort error in mijn hoofd. Ik leefde in een andere realiteit dan mijn moeder en mijn broer. Ik wilde altijd alles zelf doen en was juiste een klein zorgertje.
Om heel eerlijk te zijn, had ik niet door dat ik nog steeds niet vertrouwde. Ik deed gewoon nog steeds alles zelf en dat ging grotendeels prima.
In Timebender van Tijn Touber zijn de tegenpolen waarin de mensheid is verdeeld: mensen die voor zichzelf zorgen en mensen die voor anderen zorgen. Mooi dat de vriendin van de hoofdpersoon terecht zegt: het een bestaat niet zonder het ander en is dus feitelijk hetzelfde.
Consequentie was wel dat ik vertrouwen afleerde. Dus ik zorgde wel voor anderen, maar niet goed genoeg voor mijzelf. En hiermee was de balans weg.
Lang heb ik gezocht naar welk vertrouwen ik hier te leren had.
Afgelopen zaterdag realiseerde ik het me ineens.
Een arbeidsconflict is niet leuk. Ik voelde me gemanipuleerd door mijn baas. Ik ervoer dreiging van consequenties als ik niet deed wat en hoe zij wilden dat ik deed. Maar wat zij wilden stonds voor mij haaks op logica en goed werk. Overigens ook haaks op goed werkgeverschap. Concluderend, mijn werk werd voor mij een zeer onveilige omgeving. Mijn Ego was alweer een tijdje aan. Ik sliep slecht, piekerde steeds meer. Weg ontspanning.
En nu weet ik, omdat ik met mijn voelsprieten bij de anderen was, in plaats van bij mezelf.
Ik zat zaterdag selcht in mijn vel. De spanning gierde door mijn lijf. Piekeren bestreed ik bewust met gewaarzijns oefeningen en logica. Echter dat is iets anderes dan volle acceptatie wat is. Het is een soort gevecht met bijbehorend energie verlies.
De volgende woorden galmden ineens door mijn hoofd, het gepieker volkomen overstemmend: 'Het draait allemaal om vertrouwen.' En het werd stil in mij. Alleen die woorden hoorde ik nog. Ik bekeek ze van alle kanten. Nieuwsgierig. Van waar die helderheid ineens kwam. En wat er nou precies mee bedoeld werd.
Vertrouwen in.... de bedrijfsarts, dat hij me ging beschermen tegen mijn boze werkgever? Mijn management? Mijzelf? De adviezen van vrienden? Het Universum?
De bedrijfsarts zei drie dagen later: je bent ziek van je conflict, oftewel, je bent niet ziek. Ga maar werken.
Maar langzaam begon ik het te snappen.
Vertrouwen in mijzelf.
Vertrouwen dat ik 'nee' kan en mag zeggen. Van mezelf. Dat ik daarmee niet meer in de gekte van anderen hoef mee te gaan. Vertrouwen dat ik daarmee vrij ben.
En ik ontspande. En de spanning is niet meer teruggekomen.
Dus ik voelde me geen slachtoffer meer. Ik veranderde niets meer aan (mijn) waarheid. Ik meldde op mijn werk: ik ga niet mee met jullie straf. Ik ga gewoon weer aan het werk, zoals we initieel hadden afgesproken.
Mijn management reageerde op mijn 'nee'
Klaarblijkelijk buig ik -zelf -proactief als ik de onuitgesproken dreiging van de ander hoor en naar handel.
Als je niet doet wat ik zeg, dan... zijn er consequenties en die zullen niet prettig zijn.
Bijvoorbeeld: als je over dit voor ons gevoelige odnerwerp blogt, dan worden we boos op jou.
Als we boos op jou worden, dan maken we het onprettig voor jou.
Als je blijft (lees: als je geen ontslag neemt), dan wordt het naar hier. Je moet voortaan op kantoor zitten, en je mag geen klantcontact meer hebben (als business development manager bestaat mijn werk uit klantcontact).
Het draait allemaal om vertrouwen.
En ik realiseerde me. Ik kan dus nee zeggen. Ik ga nee zeggen. Ik ga niet doen wat ze me opleggen. Want ze dwingen me namelijk niet daadwerkelijk. Niet met fysiek geweld. Of met opsluiting in het schuurtje. Of door me niet naar buiten te laten gaan. Er is niemand die me fysiek tegenhoudt. Er wordt wel maar ook slechts, gedreigd.
Dus ik ben teruggegaan naar de (mijn) waarheid. De slachtofferrol viel van me af. Ik heb me uitgepsroken, netjes maar duideljik. Ik heb 'nee' gezegd.
Ik ben zo benieuwd naar hun reactie. Ik verwacht een brief van een advocaat. Een boze delegatie op kantoor. Erg veel ongemak als ik daar aan kom. Ontzettend veel triggers van mijn Ego.
Maar ik zeg 'nee'. Rustig en niet verwijtend.
Ik ga niet meer luisteren naar anderen. Mijn gevoel voor waarheid is nu zuiver. Ik ga erop vertrouwen. Ik vertrouw op mijzelf. Ik vertrouw op mij. Ik vertrouw. Ik.
Ik ga geen water meer bij de pure wijn doen.
Ook niet als ik hierdoor mijn baan verlies.
Ook niet als ik vrienden verlies.
Moet gaan wonen in mijn camper.