Het enige wat je nooit voorkomt, is verandering.

En toch geef ik nu Preventieve Relatietherapie. 

Ik werd gebeld. 'We wonen ver weg, wil je me een collega aanraden die ook deze therapie geeft?'

Ik reageerde wat onbeholpen. Hoe moest ik uitleggen dat ik deze therapie zelf verzonnen had? Althans de naam. Niets zal helemaal nieuw zijn.

Ondanks de afstand besloten ze toch om samen de rit te maken. Als cadeau voor zichzelf. De aanleiding was niet een relatie probleem. Het was het lezen van een mooi boek over relaties. Ze kwamen vanwege hun relatie verlangen.

De sessie startte zoals altijd. Voorzichtig elkaar verkennen. Iedereen een beetje onwennig. Open en eerlijk.

Ik legde uit waarom ik deze vorm van therapie was begonnen. Vooral, waarom ik was gestopt met reguliere relatietherapie. 

Ik was geen geschikte therapeut gebleken voor 'normale' relatietherapie namelijk. Vaak was de ene partij eigenlijk al weg uit de relatie en de ander wilde het nog niet zien. Beiden ervoeren ze logisch verlies. De lust was echter al weg en de stellingen waren al ingenomen. Met het naar het nu brengen van wat er was aan energie en communicatie, kwam er ook vaak veel boosheid mee. Dat is niet erg. Emoties mogen gevoeld worden. Maar als de lust dan al jaren weg was, leek deze niet meer te ontvlammen. 

Zo ging het wel bij mijzelf, dat realiseer ik me nu, bij het schrijven van deze blog. Toen mijn ex-man en ik in relatietherapie gingen. Ik wilde éigenlijk al een tijd niet meer, maar was nog niet lang getrouwd. Ik wilde onbewust het verlies nog niet nemen en het verdriet niet aandoen.

Twee sessies waren er nodig om het met begeleiding te durven toegeven en definitief uit elkaar te gaan.

We waren zeker geholpen door de therapeuten met het toegeven van de eindelijk uitgesproken waarheid. Maar.

Ik werd hier als therapeut verdrietig van. Niet van het resultaat. Het is wat het is. Maar er was ooit zoveel connectie geweest. Waren ze maar eerder en echt samen gekomen!

Misschien is dit wat ik mezelf gegund had. En eerder echt communiceren kan ook betekenen dat je eerder uit elkaar gaat. Maar die periode verschanst in de loopgraven, gun ik niemand. 

Toch lijkt het in de praktijk contra-intuïtief om in therapie te gaan als je verliefd en verlust bent. Maar dat is het juist niet! Het is een cadeau. Aan jezelf. 

Ik hield daarna - nadat ik de stellen boos uit elkaar zag gaan - op met relatietherapie geven. Ik schreef mijn frustratie (met mezelf) uit in deze vorm van relatietherapie. 

Preventieve therapie. Niet om verandering te voorkomen. Maar om te voorkomen dat je stopt met communiceren. Opdat je samen in contact met elkaar met de veranderingen mee kunt bewegen. Of zelfs samen kunt besluiten elkaar los te laten. 

Preventief, om de grote stilte te voorkomen. Voorkom het laten liggen van kleine problemen om de goede sfeer te beschermen. Leer vroeg in je relatie radicaal eerlijk te communiceren, spreken en te luisteren. Dat hoeft niet in therapie. Maar het lukt niet altijd zelf.

In de sessies, vanuit de goedbedoelende beleefde laag, komen de stellen vaak snel terecht in de onderliggende angsten en verdriet. Vaak zijn er nog kleine resten na de confrontaties. Nadat deze bewust zijn geworden, komen we ook snel bij de laag van liefde en ontwikkeling. En meer begrip van elkaar. 

Bij echt contact - een moeilijk uitlegbaar maar herkenbaar iets - stopt de ademhaling kort en gaat de tijd ietsje langzamer. Bij ons alledrie.

Dit stel ging nog inniger weg dan ze kwamen en nu hebben ze ook echt zin in de tweede sessie. En ik bleef vervuld achter. Van hoop.

Wil je ook de fundering van je relatie verstevigen? Klik dan hier. Mijn houtkacheltje brandt, de rit hier heen is groen en bosrijk en al de moeite waard. Voel je welkom!